Verslag gemaakt door Ad Smits van zijn reis naar Indonesië/ Nieuw-Guinea en de oude Marine Kazerne te Biak in 2004.

Mijn naam is Ad Smits marinenummer 100790.

Ik heb gediend bij het Korps Mariniers van 1957 tot 1959. Mijn functie was telegrafist, en ik heb als zodanig mijn werk gedaan in Nieuw-Guinea in 1958.

Na het verlaten van de dienst heb ik verder geen kontakten meer gehad met veteranenorganisaties totdat ik 37 jaar later op de radiozendamateurbanden Bob Delorme ( gepensioneerd Kapt. der Mariniers) ontmoette, die mij zover kreeg dat ik toch een reünie zou gaan bijwonen. Dat was op de viering van het 45 jaar bestaan van de Mariniersverbindingsdienst te Doorn. Daar ontmoette ik uiteraard Bob, maar ook twee oud-collega's uit de NNG tijd. Van daaruit kwam ik later Cees van de Pas uit Eindhoven tegen , die ook met mij in NNG was geweest, en al een keer terug was geweest. Toen vroeg hij mij om ook eens een keer mee te gaan, maar dat heeft toch nog 9 jaar geduurd, en in 2004 was het dan zover.

Het is ons toen gelukt om "binnen" te mogen in de marinekazerne "Sorido" te Biak.

Ik ga u nu vertellen wat ik gezien heb:

De Hoofdpoort is nauwelijks veranderd. Het wachtgebouw staat er nog helemaal en ook de vuurrode PTT brievenbus is er nog. Alleen vooraan aan de ingang hebben ze een soort toog gemaakt, wat te maken heeft met hun moslimreligie.

Verder het kamp inlopend zie ik aan mijn linkerkant het volledig in takt gebleven gebouw van de commandant ( toen;Kapt.Marns van der Heyden), en rechtdoor zie ik de kantine. Doorlopend kom ik bij het excercitieterrein met "onze" vlaggenmast met de Indonesische vlag in top. Rechts de barak met op de kop de wapenkamer nog volledig in takt, niet te geloven. En alles in goede staat, Nederlandse kwaliteit. Verder zie ik tussen twee barakken door de barak met bovenin de instruktieruimte welke werd gebruikt bij slecht weer. Verderop de eetzaal die er niet zo goed meer opstaat, omdat die waarschijnlijk niet gebruikt wordt. Daarachter een schim van de kombuis. Mijn aandacht gaat vooral uit naar de MLD-barak, omdat ik daar als telegrafist moest slapen vanwege onregelmatige dienst. Links loop ik langs de barakken van de onderofficieren, en rechtdoor, ja hoor "mijn barak". Vrijwel alle barakken worden bewoond door Indonesische Mariniers en hun gezinnen, dus ook de MLD-barak. Die is dan ook binnen anders ingedeeld dan vroeger, maar toch herken ik de plek waar ik lag, en ik loop er na 46 jaar zo naar toe. En toen moest ik toch wel even slikken van ontroering dit alles na zoveel jaren weer terug te mogen zien. Er staat nog een paal waar het volleybalnet aan gehangen heeft, het is werkelijk niet te geloven. We moeten verder want van de commandant hebben we maar een uur toestemming gekregen: het worden er anderhalf bij een temperatuur van 38 C.

Ik wil naar de waterbasis waar ik bijna iedere dag ging zwemmen en aan het bruinschema werkte. De tocht er naar toe duurt meer dan een kwartier, omdat het oude pad er niet meer is. Dan kom ik aan de waterbasis en herken onmiddellijk de steiger en de oude verroeste landingsboten van de Amerikanen, die door stormen een eind verderop liggen dan toen destijds. De steiger is er nog helemaal, en ik zie in gedachten de rijen maten die liggen te bakken in de felle zon. Wàt een tijd! Er worden ondanks een verbod toch foto's gemaakt, en onze gids kijkt na een gulle fooi, de andere kant op. Hier vandaan loop ik terug naar de uitgang, maar nu langs de de commandantbarak en zie rechts van mij de ziekenboeg met op het dak het rode kruis. Ook de onderofficiersmess links staat er nog. Doorlopend komen we weer bij de kantine, en daar wil ik nu naar binnen en zie dat die nog helemaal is zoals toen, met het toneeltje en............... de stalen luiken waar 's avonds het heerlijke heldere blikken bier werd getapt. Het is toch een hele gewaarwording om te beseffen dat ik hier weer sta na 46 jaar. Ik ben er stil van. Daarna houden we het voor gezien, en lopen naar de uitgang om daar de Indonesiërs hartelijk te bedanken. We hebben eerlijk verteld wie we waren, en verteld over onze diensttijd daar, en ze hadden er alle begrip voor. Het afscheid was zeer hartelijk, en tijdens het steeds verder weggaan van de kazernepoort moest ik toch een paar keer omkijken. Want dat zal ik nooit meer zien was mijn overtuiging. We hebben een fantastische reis gehad van 59(!) dagen, en veel gezien en meegemaakt, maar als we in Biak niet binnen hadden gemogen was dat toch een flinke tegenvaller geweest voor mij. Maar nu kan de reis niet meer kapot. Ik hoop dat ik hier velen een plezier mee heb gedaan, en mochten er nog vragen zijn dan kan dat via -mail. Mijn e-mailadres is: adriaan-s@home.nl  Eventueel kunnen er foto's gemaild worden.

Allen gegroet van Ad Smits te Boxtel......

fotoreportage MSK Biak 2004, zie volgende pagina's