DE NASLEEP VAN HET DRAMA

Kort na de mis wist moeder Mannie niet hoe ze het had, toen er een mevrouw voor de deur stond, die zich voorstelde als de moeder van Peters vriendin. ,, We wisten helemaal niet dat Peter verkering had, ik was helemaal perplex. Ze kwam condoleren en zei dat als Peter was teruggekomen, het zeker wat was geworden tussen die twee."

Vader Mannie: ,, Later, toen we de spullen van Peter terugkregen uit Nieuw-Guinea, hebben we nog wat brieven gelezen die dat meisje aan Peter had geschreven. Verdrietig hoor, om op zo'n manier iets totaal onbekends van je zoon te weten te komen."

Marjan, inmiddels moeder van twee kinderen en op een schuiladres bijkomend van een onlangs mislukt huwelijk, laat weten het te pijnlijk te vinden om nog eens over die tijd te praten. Haar moeder, die zich dat bezoek aan de Marconiestraat nog wel herinnert, zegt vergoelijkend: ,, Ze heeft er veel weet van gehad, hoor. Het was erg serieus. Ik moest steeds tegen haar zeggen: "Vergeet die jongen, hij is dood." Ze wilde ook nog een foto van hem uitvergroten en ophangen, maar dat heb ik niet goed gevonden. Jammer dat het zo gelopen is. Als die jongen was blijven leven, was ze gelukkiger geworden dan ze nu is."

Op 9 oktober 1962, enkele maanden na de requiemmmis, werd Peter in zijn woonplaats herbegraven. De ouders waren er niet bij toen op Schiphol in hangar vijf voor Peter en zeventien andere militairen een korte plechtigheid werd gehouden. Vader Mannie zat op dat moment in een retraitehuis van de paters tot rust te komen en zou pas vlak voor de begrafenis naar huis komen.

Aan die herbegrafenissen was nogal wat politieke heisa voorafgegaan. Oorspronkelijk was het niet de bedoeling geweest dat de kisten naar Nederland zouden worden overgevlogen. De ministerraad had namelijk al in een vroeg stadium besloten dat, gezien de klimatologische omstandigheden in de tropen, de teraardebestelling op zeer korte termijn moest plaatsvinden. Later opgraven van de stoffelijke resten zou op ,, ernstige hygiënische bezwaren stuiten". De famlilies moesten het dus maar doen met de fotoalbums die ze hadden toegestuurd gekregen van de miltaire begrafenis.

Onder druk van Kamervragen en de publieke opinie - er was in Amsterdam al een comité opgericht dat geld wilde inzamelen voor transport van de kisten naar ons land - draaide de regering bij. ,, Ik was daar blij mee," zegt vader Mannie, ,, want ik had het nooit kunnen opbrengen om naar het graf in Nieuw-Guinea te gaan. Ik ga ook niet zo vaak naar het graf hier. Het is er een beetje verwaarloosd, de letters op de steen zijn niet meer zo goed leesbaar, dus ik moet het een beetje opknappen, met vaste plantjes en zo, maar ik kan het niet......."

(Marinier 2 z/m Peter Mannie is inmiddels wederom herbegraven en ligt op het Ereveld te Loenen, zie In Memoriam )

Zie ook In Memoriam

vervolg zie pagina 4