Het Allemansendje pagina 8/9

--------------------------------------------

 

SPREEKWOORD

Een man zonder snor is als een vrouw met een snor.

Tot ons grote genoegen kunnen wij U mededelen dat wij erin geslaagd zijn het auteursrecht t verkrijgen van het dagboek van de marinier PAKKUMBEET.

Deze keer hebben wij een greep genomen uit de maand mei.

 

Dinsdag   : Half zes overal. Aardappels jassen. Er waren vele toeschouwers.'s Middags de hollandse hap. Hierbij waren geen toeschouwers.

Woensdag :Vandaag tenten afgebroken bij het exercitieterrein en weer opgebouwd achter het voetbalveld. Hierna grote volksverhuizing. 

Donderdag : Weer tenten opgebouwd bij het exercitieterrein.'s Middags "er in " gezet wegens naaktloperij. Ik had namelijk m'n pet uitgestompt en te drogen gehangen.

Vrijdag        : 's Morgens parade. We waren met 20 man. 17 stuks waren verplichte kerkgangers.

Zaterdag      : 's Middags weer over het terrein gelopen. Nu echter met helm, geweer en marsbepakking. Slofte niet, vorige week nog "slechts 1 uur, nu 1 1/2 uur.

 

- . - . -. -. -. -. -. -. -. -. -. -. -. -. -. -

 

BIAK, HET GEVECHT VAN DE HOLEN

-------------------------------------------------------

uit het boek van de luitenant-generaal L.Eichelberger

´´ Biak, the battle of caves ´´

 

Korte inhoud.

 

Luitenant-generaal Eichelberger, de schrijver van dit boek, wordt in juni 1944 belast met het bevel over de legereenheden, die op Biak drie vliegvelden moesten veroveren op de Jappen en deze vliegvelden bruikbaar moesten maken voor amerikaanse vliegtuigen.

Vanuit Hollandia wordt hij met een gedeelte van zijn Staf per Catalina overgevlogen naar Biak. Het veroveren van de vliegvelden is geen gemakkelijke taak, de jappen zijn goed getraind, zijn bewapend met zware tanks en artillerie en hebben zich genesteld achter de talrijke klippen.

Op Biak aangekomen hoort hij van de ramp die het reeds aanwezige leger enkele weken daarvoor bijna was overkomen.

Bij het aan land gaan ondervonden de amerikanen geen tegenstand, doch zij vonden de weg naar de vliegvelden door het vijandelijke vuur hermetisch afgesloten.

Het eerste doel was het nemen van de Mokmer strip.

Nadat de oprukking langs de kust bijna geeindigd was in een ramp, was de 186e divisie achterlangs gestuurd. Achter de heuvelruggen konden de soldaten slechts langzaam langs de papua-paadjes voorwaarts trekken. Dit was zwaar werk en eiste het beklimmen van steile heuvels. ´s Nachts vond dikwijls vijandelijke infiltratie plaats en de volgende morgen werden de verbindingen verbroken. Toen werd het 162e ingezet voor versterking van Wakdé en toen was het 186e in staat met moeite door te dringen. De jungle te Biak was niet zo dik als te Buna of als in het bos te Tanah-Merah. Maar er waren bomen, die wel 180 voet hoog waren, er waren lange spinnewebachtige lianen, die de bomen omgaven als dikke spinnewebben in een droom, er was hoog kuarigras in de open vlakte. Er was geen water. Troepen, die op de heuvels gelegerd waren, moesten voorzien worden van eten en drinken en menselijke draagkaravanen zorgden daarvoor. Te Bosnek beschoot de artillerie veronderstelde vijandelijke posities.

Hun moeilijkheden kwamen pas bij zonsondergang, wanneer vijandelijke vliegtuigen plannen hadden onze rijke voorraden en opslagplaatsen aan te vallen en hiermede  gedurende de nachtelijke uren voortgingen. De jongens van de menselijke karavaan hadden een beroerd bestaan. Dag en Nacht, wanneer zij naar boven klauterden, vuurden de Jappen uit hinderlagen of sprongen naar voren, om hen in gevecht van man tegen man af te maken. De mannen vochten met pistolen, messen en vuisten. De Jappen hadden op Biak goed getrainde troepen. In beslag genomen bescheiden toonden aan, dat er bijna 10.000 man troepen op het eiland waren.

Onder de zich op de zuidelijke oever behorende Japanse troepen van de 22e infanteriedivisie, bevonden zich veteranen van de strijd in China. Daar was ook een detachement Japanse mariniers, altijd beter en dapperder dan welke andere vijand ook. De commandant, die het eiland verdedigde, was een zeker kolonel Kuzume. Documenten toonden aan, dat in geval van invasie zijn plannen waren, om ook zijn huishoudelijke troepen te gebruiken en dat deed hij ook. De Amerikanen deden de invasie met twee regimenten. Gewoonlijk, gezien de risico´s van de aanval, wordt een verhouding van 3 op 1 in troepensterkte van de aanvallers door de leerboeken als een eerlijk en zuiver gevecht beschouwd.

´s Zaterdags vonden generaal Byers en ik een gemakkelijker weg om het front te bereiken. We gingen mt een snelle motorboot naar het eiland Owi, dat ongeveer 4 mijl ten zuiden van Bosnek ligt. Voor de invasie in Biak was er geen plan geweest om daar een vliegveld aan te leggen. Maar toen de Amerikanen geen kans zagen de Mokmer- strip te bezetten, begon generaal Fuller, de oorspronkelijke commandant van de Task-Force, drie dagen na D-Day met het aanleggen van een vliegveld op Owi. De prompte uitvoering en de verstandelijke opzet van de technische onderneming, redde het leven van een aantal Amerikaanse vliegers.

De dag, nadat Byers en ik daar waren, ging er een squadron Lightning gevechtsvliegtuigen terug naar Hollandia en geraakte in een tropische storm en maakte, toen het bijna zonder benzine zat, een noodlanding aldaar. Owi werd een mooi vliegveld, maar het was een plaats vol plagen. Het zat er vol met mijten, die een soort typhus overbrengen en die grote schade aanrichtten onder de technische troepen. Ziekte was erger dan kogels. Die zaterdag werden Byers en ik naar de Mokmer-strip gevlogen in kleine vliegtuigjes. Van Owi naar Mokmer was slechts een paar mijl. Toen we binnenkwamen, ik geloof dat we de eersten waren om daar te landen, openden de Japanners het vuur op een afstand van 200 yards. Zij boekten geen treffers, ook niet toen we later bij vertrek een salvo ten afscheid na kregen. Het viel me op, dat er werkelijk weinig gevaar was en ik dacht met genoegen aan de afscheidsgroet van de commandant van het 6e leger te Hollandia ´´ Laat je niet overhoop schieten!´´.