Merauke 1961
Het vervolgverhaal van KL telegrafist Paul Borkent:
Graag wil ik, ex-landmacht telegrafist Merauke ( JZH ), nog wat aanvulling leveren op het verhaal van Koos Levering. Misschien nodigt dat ook andere KL tlg'ers uit om hun herinneringen aan de periode dat ze in NNG hebben gediend aan de site toe te ( laten ) voegen. Velen van ons zullen alle brieven van- en naar huis hebben bewaard, ik ben zo stom geweest om alles, uitgezonderd een paar patrouilleverslagen, direct na thuiskomst in de vuilnisbak te gooien, waarvan ik nu enorm veel spijt heb. Gelukkig heb ik toentertijd in een zakagenda de belangrijkste zaken genoteerd en die wél bewaard, zodat ik toch nog wat op papier heb weten te krijgen.
Begin februari 1961 kwam ik ( lichting 60-2 ) aan in Merauke, samen met tlg. Jan Westerman. De tlg'ers die toen de crew van het VBD station vormden waren als ik me goed herinner : kplmarnsvbd Jan? Bevers (hij was volgens mij de laatste marinier in Merauke en had de taak de KL'ers in te werken ), en vervolgens de KL.sldt.tlg'ers Jan van Splunter ( later bevorderd tot sld. 1e klas ! ), Huib Mogendorf ( als ik goed gegoogled heb is hij enkele jaren later na de dienst naar Israël verhuisd waar hij o.a koikarpers kweekt ), Jan de Vries en Gerard Pölkerman. De tlg'ers die later tot aan mijn repat in dec. 1961 als baroes de gelederen kwamen versterken waren o.a Jos van Helden, Gerrit van der Ven, ? Lens, ? Vos, en Jan Hammers. In de werkplaats naast het radiostation waar de zendapparatuur werd onderhouden en gerepareerd, maakte sld.radiomonteur Maas de dienst uit. De tlg- onderofficieren waren resp. sgt Teunissen ( ik krijg nog steeds 5 gulden van hem ), en sgt. Weimar. Wat zij de hele dag uitvoerden weet ik niet : ze lieten zich slechts heel af en toe in het radiostation zien.
Nadat ik de eerste 3 dagen goed had opgelet welke procedure door de oudere lichting werd gevolgd in het berichtenverkeer met de andere posten vond de ouwe hap het eigenlijk wel eens tijd om mij een avondje in m'n eentje op radiowacht te zetten, zodat ze zelf de kota in konden. Er zou die avond toch niets te doen zijn op het net werd mij verzekerd. Het betekende bijna het einde van mijn telegrafisten bestaan. Ik zat nog geen 5 minuten alleen toen er tot mijn grote schrik een bericht binnenkwam. JZH de JZK/ ZBO1/int QRV/K ( Merauke hier Biak , ik heb een bericht voor u, bent u gereed, over). Peentjes zwetend en trillend over mijn lijf antwoordde ik dat ik QRV was. Of ik een bepaald bericht wilde herhalen vroeg JZK. Ik had gezien waar de ouwe hap de uit- en ingaande berichten bewaarde en vond zowaar het gevraagde bericht. Het papier had een gele kleur, dat vond ik wel vreemd want de andere waren allemaal wit, maar dat was peanuts; ik had het tenslotte gevonden. De volgende dag werd duidelijk dat ik een gecodeerd ( geheim ) bericht gedecodeerd had verstuurd. Over heel NNG moest vervolgens worden overgeschakeld naar een nieuwe code. Gelukkig bleef het bij een waarschuwing van kapt.Snoeck; het feit dat ik al zó vroeg voor de leeuwen was gegooid was blijkbaar een verzachtende omstandigheid.
De telegrafisten ( 7 in aantal; er moest 24 uur radiowacht worden gehouden, dus ploegendienst met 2 man gedurende 8 uur ) hadden in Merauke, zeker in vergelijking met de tirailleurs, een jaloersmakend leventje. We hadden in elk geval in het begin, een eigen slaapzaaltje, hoefden nooit op appèl, en hielden ons bezig met puntjes en streepjes waar geen enkele meerdere iets van snapte. Een enkele keer probeerde een beroepssergant ( ik noem geen namen maar ik weet dat hij niet meer leeft ) ons van onze privileges te ontdoen. Zo had hij op een dag opdracht gegeven dat de telegrafisten die geen radiowacht hadden gewoon op ochtendappèl moesten verschijnen.Dat ze vaak net een wacht er op hadden zitten deerde hem niet. Gelukkig heeft dit slechts enkele dagen geduurd: de kapitein kwam er achter en herstelde onze oude rite weer. Wel kreeg volgens mij diezelfde onderofficier het voor elkaar dat we in de slaapzaal van de andere dpl. soldaten moesten slapen: dat was minder leuk omdat wij op erg onregelmatige tijden sliepen. Een ander feit dat ons niet gegund werd was het bezit van 2 mascottehondjes, een heette geloof ik Dinky, de naam van het andere weet ik niet meer. Ze woonden bij ons in het VD station. De sergeant liet meerdere keren weten dat hij dat maar niets vond. Op een dag werden ze door hem opgehaald waarna hij ze heeft doodgeschoten.
lees verder op pagina 2
