Pagina 3, van Paul Borkent 

Mee op patrouille als telegrafist was de ultieme wens van de meesten van ons. Ikzelf ben 2x op pad geweest: de eerste was een tocht met een patrouillevaartuig de "Tasman", vanaf Merauke over zee naar de monding van de kali Biam, de hele rivier af naar het dorp Moeting, lopend ( 3 dagen ) naar Boepoel, en vervolgens met dezelfde Tasman, die terug was gevaren naar Merauke en vandaar de kali Maro op naar Boepoel, weer aan boord. In Boepoel konden we in eerste instantie geen Papoea vinden die de horizontale antenne in de klapperboom wilde hangen omdat de stam te glad was door de regen. Pas na extra betaling vonden we na een paar uur een inboorling bereid de boom in te gaan. Verbinding maken was vaak problematisch. Het gebeurde mij een keer dat Merauke ( JZH ) mij ( JZH5 ) niet hoorde en Kaimana ( JZE ) wel en het berichtenverkeer via die post lieten verlopen. Onderweg, op de terugweg viel de motor van de Tasman uit. We voeren met de ( sterke ) stroom mee richting zee en het duurde uren voordat de schipper de Tasman voor anker kreeg. In een bocht raakten we eerst nog een overhangende tak waarop een enorm mierennest huisde. Binnen een mum van tijd krioelde het van de gemeen bijtende bosmieren aan dek en het kostte een hoop zweetdruppels om het dek weer schoon te krijgen. Toen we voor anker lagen kwam een ander gouvernementsvaartuig ons tegemoet, met een monteur aan boord, zodat de Tasman weer verder huiswaarts kon. Een heel mooie patrouille was die naar de Asmat. Veel ethnografica waaronder stenen bijlen, sierraden, trommels, snelhoorns etc. geruild voor een plukje shag. Dat plukje waar we mee 'betaalden' werd steeds kleiner omdat de voorraad snel slonk vanwege het grote aanbod, ook al had ik meerdere pakjes shag van achterblijvers in Merauke meegekregen om 'inkopen' te doen. Naderhand heb ik me toch afgevraagd of we hier niet verkeerd aan hebben gedaan. Een missionaris die we daar spraken waarschuwde ons dat de Asmatters nog erg kinderlijk en naïef zijn en al gauw spijt kunnen krijgen van de handel en dan tot een strooptocht naar andere stammen kunnen besluiten.

Eind december 1961 ging ik weer naar huis. Een mooie tijd gehad, ik zou hem voor geen goud hebben willen missen. Uiteraard vergeet je de 'balen' dagen, de grenzeloze verveling op de zondagen, de enorme hitte, de laf smakende lem, maar we hebben daar zoveel gezien en meegemaakt dat dat daar ruimschoots tegen op weegt. Thuisgekomen val je in een gat: je bent opeens geen telegrafist meer ! De eerste tijd luister je naar de korte golf  om morseseintjes op te vangen. Maar dat verveelt, vooral omdat je niet kan antwoorden. Ik had me er eigenlijk al helemaal bij neergelgd dat mijn telegrafistenkennis voor de maatschappij als verloren moest worden beschouwd, toen ik jaren later tot mijn ontzettend grote verrassing bij een dump een paar Angry-nines zag liggen. Ik heb er onmiddellijk 2 gekocht ( ik geloof dat ik niet eens eerst naar de prijs heb gevraagd ), heb de horizontale antenne van 40 mtr. tussen 2 bomen gehangen in onze tuin en heb de andere zender naar Jan Westerman in Zwolle gebracht om daar een antenne in hun slaapkamer te spannen ( geen 40 mtr. in een lijn uiteraard maar een opgerolde koperdraad van die lengte ). Jan's vrouw Ans was daar heel blij mee. Weer terug naar Utrecht waar ik toen woonde en proberen Jan te ontvangen. Heel even meende ik hem te horen, maar na een paar uur gaf ik het op en belde Jan om te vragen of hij iets gehoord had. Maar er werd niet opgenomen: dezelfde avond hoorde ik dat hij al vrij snel nadat hij had gemerkt dat het niet lukte, zonder mij dat even te laten weten, met zijn vrouw in de auto was gestapt om boodschappen te doen. Daar heb ik dus urenlang gespannen voor zitten uit te luisteren. Nogmaals bedankt Jan. Ik heb de zender maar weer opgehaald uit Zwolle en hem thuis via een advertentie weer verkocht.

Ik heb daarna nog een tijdje als zendamateur in de lucht gezeten, na me eerst de procedure van de berichtenwissling goed eigen gemaakt te hebben en mezelf een roepnaam te hebben aangemeten ( ik meen pa3pbo of zoiets ). Met m'n Angry-9 contact gehad met Noorwegen, Italië, Rusland en vele andere landen. Maar het was 'illegaal', ik had geen zendmachtiging en ik was a-technisch op radiogebied om vlug een papiertje te halen. Toen er op een geven moment een lamp van de zender sprong ben ik er maar mee opgehouden.

lees verder op pagina 4: